Laos - 2012r.

cd. wycieczki ...

1.01.2013r.

Przylot do Vientiane, stolicy Laosu. Wientian (Vientiane) układa się w kształt półksię­życa na lewym brzegu Mekongu. Nie ma tu jednak szaleńczego ruchu ulicznego, jak w innych azjatyckich stolicach. W połowie XVI w. Wientian był umocnioną stolicą królestwa Lang Czang, w którym panował Setthathirat. W mieście oprócz pałacu królewskiego stały dwa waty (świątynie): That Luang i Wat Phra Keo. Ten drugi mieścił oto­czony czcią posążek Szmaragdowego Buddy, pochodzący z rejonu Cziang Raj, a obecnie znajdujący się w Bangko­ku, w wacie o tej samej nazwie. Królew­ska stolica została nazwana „miastem z sandałowego drewna" i nazwa ta przetrwała do dziś. Szmaragdowy Budda był w Wientianie przez ponad dwa wieki, do 1778 r., kiedy armia pod dowództwem generała Czakri, założyciela wciąż panujacej tajskiej dynastii królewskiej i odzyskała cenny jadeitowy posążek dla Tajów. Na początku XIX w. Syjamczycy ponownie splądrowali Wientian a większość miasta została wówczas całkowicie zburzona. Na przełomie XX i XXI w. właściwie nie było w Wientianie żadnych placówek handlowych, w 1975 r. rządząc tu ruch Pathet Lao zamknął, bowiem kraj dla turystów. Dziś Wientian liczy pół miliona mieszkańców i jest domem, co dziesiątego obywatela kraju. Nie ma w mieście centralnie położonego placu, więc jako punkt odniesienia służy zwykle fontanna Nam Phu przy Thanon Setthathirat, ponieważ znajduje się w często odwiedzanym punkcie, otoczonym przez biura podró­ży, przedstawicielstwa linii lotniczych, piekarnie, restauracje, postoje tuk-tuków (riksz), pensjonaty i hotele. Na północ od Nam Phu, przy Thanon Samsenthai, jednej z dwóch głównych arterii miasta na osi wschód-zachód, znajduje się Laotańskie Muzeum Na­rodowe. Jego elegancki gmach pochodzi z 1925 r. i był siedzibą przedstawiciela władz francuskich, a na­stępnie administracji rządu laotańskiego. Stałe wystawy muzeum przedstawiają wybiórczo dzieje walki Laosu o niepod­ległość. Wiele jest w nim interesujących ekspona­tów z okresu wojny. Krótki spacer na południe od Nam Phu prowadzi nad Mekong, urzekającą rzekę, która wabi podróżnych niczym lampa ćmy. Wzdłuż niej biegnie kilkukilometrowy wał, prawie w całości dostępny dla pieszych. Na wschód od Nam Phu znajduje się niedostępny do zwiedzania Pałac Prezydencki, kie­dyś siedziba króla. Przylega do niego Haw Pha Keo, królewska świątynia Setthathirata z 1565 r., gdzie przechowywano Szmaragdowego Buddę. Znajdują się w niej: pozłacany tron, stela khmerskich buddystów i bębny z brązu, zwane żabimi, kiedyś własność rodziny królewskiej. Należący do najmniej znanych krajów Azji Południowo-Wschodniej, Laos ma długie dzieje i zdumie­wająco wyrafinowaną kulturę, zarazem jednak urzeka prostotą i swobodą. Od XIV do XVI w., w okresie szczyto­wej potęgi królestwa Lang Czang, (czyli królestwa miliona słoni), była to jedna z największych potęg w Azji, toteż wiele religijnych i kulturalnych tradycji Laosu wywodzi się wła­śnie z tamtych czasów. Potem królestwo Łan Czang podupadło, a Laotańczycy stali się zależni od silniejszych sąsiadów, Tajlandii i Wietnamu. Mimo to przez wieki Laotańczycy zachowywali odrębność, jako społe­czeństwo, w którym najważniejszą rolę odgrywali żyjący na nizinach i upra­wiający ryż na nawadnianych polach buddyści, blisko spokrewnieni z sąsiadującymi Tajami. Kulturowe związki z Tajlandią uwidaczniają się natychmiast w szafranowych szatach buddyjskich mnichów, podobieństwie ar­chitektury sakralnej i sposobie mówienia ludzi, aczkolwiek Laos przypomina Tajlandię sprzed 30 lat. Sztuka ku­linarna Laotańczyków jest wspaniała, można tu jednak również odwiedzić restauracje chińskie i francuskie. Przejazd do Haw Pha Kaew, niegdyś miejsca modłów króla, w Wat Si Saket, najstarszej świątyni w Vientiane z 1818 r. Powstała, jako część klasztoru i jest tu chyba jedyną budowlą, której nie zniszczyli w 1827 r. Tajowie. Ściany wewnętrzne, otaczające centralnie usypany sim, są zaopatrzone w liczne niewielkie nisze, gdzie umieszczono ponad 2000 miniaturowych srebrnych i ceramicznych posążków Buddy, wyko­nanych w XVI-XIX w. Dalej na wschód stoi Wat Si Muang, najczęściej odwiedzana świątynia w mieście, po­nieważ w niej właśnie znajduje się lakmuang, tzw. filar miejski, czyli rodzaj kamienia węgielnego, będący schro­nieniem bóstwa opiekuńczego miasta. Podczas uroczystości poświęcenia watu wykopano głęboki dół i zgodnie z le­gendą, zanim opuszczono do niego filar, złożono tam w ofierze dziewicę na pomyślną wróżbę dla mieszkańców stolicy. Za Patuxai ( Brama Zwycięstwa), na wzniesieniu 3 km od centrum miasta, majestatycznie wzno­si się Pha That Luang ( Wielka Święta Stupa ). Wewnątrz tego lśniącego symbolu narodowego z XVI w. Znajduje się, jako relikwia kość Buddy - mostek. Budowla reprezentuje miniaturową mityczną górę Meru, ma około 45 m wysokości i jest pomalowana na złoto, więc rzuca się w oczy przez cały rok. Z dwóch stron otaczają ją jeszcze mniejsze świątynie - budowla przypominająca paryski Łuk Triumfalny.

2.01.2013r.

Przejazd do Vang Vieng, położonego około 160 km od Vientiane. Vang Vieng położone jest nad rzeką Nam Song pośród pięknych wapiennych wzniesień. Liczne jaskinie wokół Vang Yieng, czę­sto duże, zachwycają malowniczością i są bogate w żywe stworzenia, począw­szy od salangan i nietoperzy po stonogi i ślepe ryby jaskiniowe. Re­stauracje nad Mekongiem stanowią dużą atrakcję dla rodzin z Wientianu, które często spędzają tutaj weekendy. Za parkiem etniczno-kulturowym Tha Deua Road dociera do mostu Przyjaźni Tajlandzko-Laotańskiej. Jego budo­wę ukończono w 1994 r., a sfinansował ją rząd australijski. Była to pierwsza prze­prawa przez Mekong między obydwoma krajami, a ostatnio uruchomiono tam również linię kolejową. Most długości około 1240 m łączy Nong Khai w Taj­landii z Wientianem i stanowi symbol otwarcia Laosu na kontakty z zagranicą. Park Buddów - pomieszczono tutaj bardzo oryginalny zbiór buddyjskich i hinduskich rzeźb. Po drodze wizyta w Jaskini Tham Chang. Przystanek w wiosce Pathang i rejs łódką po rzece Nam Song.

3.01.2013r.

Przejazd w kierunku Luang Prabang. Pięknie położone wśród porośnię­tych lasem gór u zbiegu Mekongu i Nam Khan, mające w swych dziejach okres świetności, jako królewska stolica, Luang Prabang należy do najbardziej intry­gujących, magicznych i romantycznych miast Azji. Mnóstwo w nim starych świątyń i zgrabnych kolonialnych bu­dynków przy zacisznych ulicach. W 1353 r. na miejscu obecnego Luang Prabang król Fa Ngum zjednoczył pierwsze króle­stwo laotańskie, Lang Czang. Po upadku Lang Czang w 1694 r. w Luang Prabang powstało niezależne królestwo, które współistniało z innymi, położonymi bardziej na południe, wokół Wientianu i Champasak. Chociaż królowie z Laung Prabang w różnych okresach byli daninę Syjamczykom i Wietnamczykom, a potem uznać zwierzchność Francuzów, to rządzili, dopóki Pathet Lao nie zniosło monar­chii w 1975 r. Ostatnia para królewska została uwięziona w jaskini na pół­nocnym wschodzie kraju i zmarła tam na początku lat 80. XX w. Przejazd przez wioski Phoukhoune, Ban Houn Xay oraz Kasi pośród wspaniałych krajobrazów górskich. Spacer na szczyt najwyższego wzniesienia miasta - góry Phousy, skąd rozpościera się panorama zabudowań miejskich otoczonych przez Mekong i jego dopływ. Wizyta w bogato dekorowanej świątyni Wat Mai. Świątynia z początku XIX w. była kiedyś rezyden­cją Sangkhalata, najwyższego patriarchy buddyzmu w Laosie. Sim jest drewniany, zaopatrzony w pięciowarstwowy dach utrzymany w klasycznym stylu Luang Prabang. Główną atrakcją są tu pozłacane ściany frontowej werandy ude­korowane scenami z Ramajany i wyobra­żeniem przedostatniego wcielenia Buddy. W pierwszej połowie XX w. tu właśnie przechowywano wizerunek Pha Bang, zresztą powraca on regularnie w okresie obchodów laotańskiego Nowego Roku. Na terenie watu, w osobnym pomiesz­czeniu, trzymane są również dwie długie łodzie potrzebne podczas noworocznych uroczystości. W sąsiedztwie wzgórza Phu Si warto zwrócić uwagę także na Wat Wisunalat. To najstarsza wciąż używana świątynia w mieście, wzniesiona w latach 1512-13, odbudowany dziesięć lat po pożarze drewnianego oryginału w 1887 r., ce­chuje się niepowtarzalnym stylem, jego pochyły dach jest od frontu nadwieszo­ny nad tarasem. Wisunalat jest ukształtowany jak łódź, a ten sam kształt ludzie Wschodu nadawali swoim trumnom. Drewniane ściany mają wy­jątkowo kunsztowne i finezyjne rzeźbio­ne zdobienia. Chociaż już nie drewno jest tu budulcem, autorzy rekonstrukcji starali się oddać pierwotny kształt w stiuku. Wewnątrz znajduje się wywierający wrażenie zbiór rzeźb buddyjskich.

4.01.2013r.

Bardzo wcześnie jedziemy karmić mnichów. Klęczymy i rozdajemy jedzenie młodym mnichom. Powrót i śniadanie. Zwiedzanie bogato zdobionej Świątyni Złotego Miasta (Wat Xieng Thong), nad brzegiem Mekongu. Przykryta niskimi, rozłożystymi dachami, będącymi głównym wyróżni­kiem klasycznego stylu Luang Prabang, została zbudowana w 1560 r. i znajdowała się pod patronatem monarchy aż do 1975 r. W simie układ ośmiu masywnych filarów z szablonowym złotym ornamentem kieruje wzrok ku harmonijnym wizerun­kom Buddy w głębi, a także ku stropowi zdobionemu motywem kół prawa. Na ze­wnątrz, w tylnej części simu znajduje się kunsztowna mozaika, mająca za temat Drzewo Życia, umieszczone na ciemno­czerwonym tle. To właśnie zestawienie złota z głęboką czerwienią nadaje świąty­ni prawdziwie królewski wyraz. W centrum miasta, między wzgórzem Phu Si a Mekongiem, znajduje się Mu­zeum Pałacu Królewskiego (Ho Kham; Thanon Sisavangvong), umożliwiające poznanie historii regionu. Pałac wzniesiono w, 1904 r. jako rezy­dencję króla Sisayanga Yonga w miłej dla oka konwencji łączącej klasyczny styl laotański z francuskim. Budowla na pla­nie krzyża stoi na wielowarstwowym cokole. W jednej z sal od frontu znajduje się najcenniejszy obiekt muzealny, słyn­ny Budda Pha Bang, któremu miasto za­wdzięcza swą nazwę. Posążek wysokości 83 cm w pozie abhajamudra, oznaczają­cej nieustraszenie, jest wykonany niemal z czystego złota. Według legendy powstał na Sri Lance w I w. Khmerzy otrzymali go w darze i później przekazali z kolei kró­lowi Fa Ngumowi. Dwukrotnie posążek znalazł się w rękach Syjamczyków, osta­tecznie jednak w 1867 r. wrócił do Laosu. Budda Pha Bang dzieli miejsce z kilko­ma pięknymi, haftowanymi jedwabnymi parawanami i rzeźbionymi słoniowymi kłami, natomiast pozostała część mu­zeum mieści sporą kolekcję regaliów, portretów, prezentów od dyplomatów, cennych dzieł sztuki, fryzów, malowideł ściennych i mozaik. W północno-wschodniej części terenu ma swoją siedzibę Teatr Baletu Królew­skiego, dawniej jeden z budynków pałaco­wych. Przedstawie­nia, podczas których miejscowi tancerze prezentują tradycyjną taneczną interpretację fragmentów z Phra Lak Pbra Ram (laotańskiej wersji indyjskiego eposu Ramajam). Wyprawa tradycyjną laotańską łodzią w górę Mekongu do słynnych Jaskiń Pak Ou, w których znajdują się tysiące posążków Buddy. Do znaj­dującej się niżej Tham Ting łatwo do­trzeć z poziomu rzeki. Górna, Tham Phum, do której prowadzą schody, jest znacznie głębsza, więc aby ją dokładnie zwiedzić, trzeba mieć latarkę. Wizyta w wiosce Ban Phanon, której mieszkańcy trudnią się wyrobami tkackimi i produkcją ryżowego trunku lao-lao. Kolacja połączona z tradycyjnymi występami.

5.01.2013r.

Przejazd do wodospadów Kuangsi, gdzie jest możliwość kąpieli w czystych wodach przy wodospadzie lub spaceru w pięknej scenerii. W pobliżu Luang Prabang znajdu­je się kilka wodospadów, nadających się na cele całodziennych lub kilkugo­dzinnych wycieczek, podczas których można także obejrzeć wsie po drodze. Około 30 km na południe od miasta try­ska wielostopniowy wodospad Kuang Si z efektownymi formacjami skalnymi z wapienia i kryształowo przejrzystymi sadzawkami. Kramy z jedzeniem za­trzymują większość miejscowych gości u podnóża wodospadu. Po lewej stronie dolnej kaskady ścieżka prowadzi do sadzawki wyższego odcinka wodospadu, która nadaje się do pływania i jest zdecydowanie mniej uczęszczana. Ścieżką można dojść dalej na sam szczyt wodospadu, aczkolwiek po deszczu trasa jest niebezpiecznie i ślisko. Przelot do Hanoi w Wietnamie.

Cdn ... Wietnam