Międzygórze

Międzygórze - Śnieżnik – Międzygórze.

Przyjechałem autobusem z Kłodzka.

Czerwonym szlakiem do Schroniska na Hali pod Śnieżnikiem, następnie zielonym na Śnieżnik – 1425m – najwyższy szczyt Masywu Śnieżnika. Wieje silny wiatr i mgła. Po zrobieniu kilku zdjęć wracam do Schroniska na Hali pod Śnieżnikiem na posiłek.

Po wojnie schronisko na Hali pod Śnieżnikiem początkowo stało puste, potem przejął je „Orbis”, nie uruchamiając go jednak. Dopiero w 1947 r. obiekt został przejęty przez Zarząd Schronisk Górskich Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, które w 1948 r. zainicjowało jego działalność zmieniając równocześnie nazwę ze „Szwajcarki” na schronisko „Na Śnieżniku”. W 1950 r. obiekt stał się własnością PTTK. Schronisko było kilkakrotnie remontowane, ale były to drobne naprawy. Dopiero gdy jego kierownictwo objął działacz turystyczny Zbigniew Fastnacht, rozpoczęto szerzej zakrojone prace remontowe. Jest to wspaniałe, pełne ciepła miejsce. Wieczorami śpiew i rozmowy wypełniają salę kominkową, kuchnia zaś serwuje przysmaki. Latem można posiedzieć przy ognisku, a dla odważnych i pragnących ochłody jest w pobliżu mały wypełniony górską wodą basen. Schronisko oferuje swoim gościom posiłki przygotowane w schroniskowej kuchni oraz pokoje od 2 do 10 osób.

Powrót czerwonym szlakiem do Międzygórza, kilka zdjęć przy Wodospadzie Wilczki

Międzygórze to jedna z najpiękniejszych miejscowości polskich Sudetów. O jej niepo­wtarzalnym uroku decyduje zarówno malownicze położenie w dolinach Wilczki otoczeniu szczytów Masywu Śnieżnika, jak i oryginalna zabudowa w stylu szwajcarsko-norweskim. W XVI w. powstała tu niewielka, uboga osada leśników i drwali. Podczas wojny trzy­dziestoletniej uciekinierzy z ogarniętych pożogą miast ziemi kłodzkiej szukali schro­nienia w trudniej dostępnych rejonach gór, co - mimo zarazy w 1631 r. i austriackiej branki w latach 1628-1630 - zaowocowało stopniowym rozwojem odludnego Mię­dzygórza i poszerzeniem jego gospodarczego profilu o górnictwo i hutnictwo żelaza. W 1838 r. wieś razem z rozległymi dobrami w Sudetach Wschodnich kupiła księż­na Marianna Orańska von Hohenzollern i szybko doceniwszy walory klimatyczno-krajobrazowe okolicy, postanowiła stworzyć tu letnisko. Z pobliskich zdrojów powozami przybywali zamożni kuracjusze, aby zobaczyć wspaniały wodospad na Wilczce, ponad którym zbudowano hotel, a za oglądanie kaskady pobierano opłaty. Drugą atrakcją była wycieczka na Śnieżnik. W gospodarstwie Szwajcarka na podszczy­towej hali sprzedawano sery i mleko, a wkrótce zaczęto udzielać noclegów. Wtedy w Międzygórzu powstała większość z kilkudziesięciu drewnianych pensjonatów w sty­lu tyrolskim, z balkonami obiegającymi cały budynek. W 1871 r. wzniesiono schroni­sko na Śnieżniku, a w 1880 r. gospodę na Iglicznej. W centrum Międzygórza przy ul. Wojska Polskiego wznosi się drewniany kościół św. Józefa z 1742 r. Jednonawowa świątynia z ładną sygnaturką na dachu czaruje ka­meralnym wnętrzem z kilkoma barokowymi dziełami Michała Ignacego Klahra. Przed budynkiem stoi barokowa kamienna rzeźba Ukrzyżowanie. Schody nad kościołem prowadzą do poewangelickiego neoromańskiego kościoła św. Krzyża, ufundowanego w 1910 r, W pobliżu wznosi się okazały mo­drzewiowy dwór księżnej Marianny, a przy nim niewielkie arboretum, niedawno za­łożone przez Nadleśnictwo Międzylesie. Podziwiając architekturę międzygórskich pensjonatów, warto zajrzeć do zabytkowego Giganta z wielką XIX - wieczną salą balową na parterze.

Wodospad Wilczki. Wypływając za centrum Międzygórza, rzeka spada nagle z twardego gnejsowego progu w wydrążoną w łupkach krystalicznych czeluść. Do 1997 r. Wodospad Wilczki był jednym z dwóch najwyższych w polskich Sudetach, rywalizując z Wodospadem Kamieńczyka w Karko­noszach. Wodospad wraz z fragmentem skalistego wąwozu Wilczki i skrawkiem mieszanego od 1958 r. stanowi rezerwat przyrody o niewielkiej powierzchni 2,8 ha.