Moje zamki Bobolice i Mirów - - trasa 716

Tym razem idę niebieskim szlakiem przez Skały Kroczyckie, do czerwonego do wsi Zdów. Dalej do zamku Bobolice, bez szlaku, ale za to jakie widoki Zamku Bobolice.

Zamek Bobolice powstał w XIV wieku z rozkazu Kazimierza Wielkiego no miejscu wcześniej istniejącej drewnianej warowni. W 1486 raku Bobolice stały się własnością rodziny Krezów. Ci zawiadywali zamkiem aż do l 625 roku, z krótką prze­rwą, kiedy zdobył go austriacki arcyksiążę Maksymilian Habsburg podczas walk o polski tron. Wkrótce Jan Zamoyski w wyniku błyskawicznej akcji odbił zamek. Być może ówczesne walki nadwerężyły ściany i mury warowni, co było początkiem końca jej świetności. Kolejnymi właścicielami zaniku byli Myszkowscy, potem Męcińscy, którzy jednak nie przejawiali nad­miernego zainteresowania średniowieczną budowlą i niebawem przenieśli swoją siedzibę rodową do Żarek. W l657 szwedzkie woj­ska zdobyły i zniszczyły za­mek. Po ich odejściu, czę­ściowo odbudowany, nigdy nie wrócił do swej świetno­ści. W 1683 roku odwiedził go w drodze na odsiecz Wiedniowi król Jan III Sobieski, ale nie mieszkał w zam­ku, który prawdopodobnie już nie nadawał się do za­mieszkania. W końcu, na przełomie XVIII i XIX wieku zamek został ostatecznie opuszczony. Już wówczas zainteresowali się nim poszu­kiwacze skarbów zwabieni legendarni o nieprzebranych dobrach, ukrytych gdzieś w jego podzie­miach. Pod koniec XX wieku, rodzina Laseckich - obecnych właścicieli Zamku - podjęła wyzwanie uratowania tego zabytku przed całkowitą zagładą. Na zlecenie przedstawicieli rodziny: senatora Jarosława W. Laseckiego i jego brata Dariusza Laseckiego, przy pomocy polskich naukowców i ekspertów, przeprowadzono prace archeologiczne, zabezpieczające i rekonstrukcyjne, mające na celu uratowanie tego zabytku. Oficjalne otwarcie zamku po dwunastu latach prac nastąpiło 3 września 2011r. Odbudowa została zrealizowana pomimo braku jakichkolwiek planów, szkiców czy rysunków zamku; jego kształt odtworzono na podstawie zachowanych ruin, posiłkując się wiedzą historyków i archeologów. W pracach wykorzystywano wyłącznie tradycyjne materiały - głównie kamień wapienny, opracowano też specjalną zaprawę murarską.

Legenda.

Bobolice mają także swoją białą damę, a niektórzy twierdzą, że nawet trzy. Ukazują się one czasem na balkonie zamkowej wieży. Są to duchy trzech niewiast, które z obawy przed hańbą, jaka mogła je spotkać ze strony rycerzy Władysława Opolczyka, rzuciły się w przepaść. Złośliwi twierdzą jednak, że ich desperacki krok miał zupełnie in­ne podłoże - damy ponoć nie wzbudziły zainteresowania nawet wśród żądnych przygód bandytów Opolczyka. Legenda o samotnej białej damie, która straszy czasem na zamkowej wieży ma podłoże historyczne. Jeden z rodu Krezów wrócił z wojennej wyprawy z rosyjską bran­ką, księżniczka Maruchą. Tyle mówią fakty. Piękną zdobycz wojenną zły rycerz zamknął w lochach, łączących Bobolice z Mirowem, gdzie były zgro­madzone ogromne skarby, strzeżone przez cza­rownicę i agresywnego psa, pod postacią którego występował zły duch. Właściciel mirowskiego zamku, brat owego złego rycerza, korzystając z okazji, kiedy cza­rownica, jak to w zwyczaju czarownic, odlatywała na miotle, aby wziąć udział w tradycyjnym sabacie, odwiedzał piękną białogłowe w lochu i pocieszał ją, jak potrafił. Pewnego dnia oboje zostali przyłapani. Zły rycerz przerwał bezeceństwa jed­nym ciosem miecza, zabijając oboje kochanków. Nękały go jednak wyrzuty sumienia, które próbował utopić w okowicie. Pewnego dnia, podczas szalejącej burzy, zamroczony alkoholem wyszedł na zamkowe mury i został rażony piorunem.

Mało ludzi, idę stroną od lasu do Mirowa.

Wzmianki o wsi Mirów pochodzą już z 1234 roku. Jednak osad­nictwo istniało tu o wiele wcześniej - pod koniec epoki brązu, a więc prawie 3000 lat temu znajdowała się w tym miejscu jakaś warow­na osada. Obronny gród z ziemno - drewnianymi fortyfikacjami istniał już na przełomie XI i XII wieku. W XIV wieku prawdopodobnie z rozkazu Kazi­mierza Wielkiego wzniesio­no na jego miejscu murowa­ny zamek, który trafił w jurys­dykcję rycerzy z Koziegłów. W 1633r. roku zamek stał się własnością Jana Korycińskiego, który dość szybko sprzedał go rodzinie Męcińskich. Ci zarządzali nim prawdopodobnie do ostatniego rozbioru Polski, a może nawet dłużej, z krótką przerwą, kiedy niszczyły go wojska szwedzkie. Po wycofaniu się Szwedów z Polski zamek częściowo odbudowano, ale nigdy nie odzyskał on dawnej świetności. W 1787 roku opuścili go ostatni mieszkańcy, co przesądziło o jego losie. Okoliczna ludność wykorzystała kamienie z roz­biórki resztek zamku do budowy drogi przez wieś. W l934 roku podczas silnej burzy runęła jedna z jego ścian. Zamek w Mirowie, choć uważany za „bliźniaka" są­siadującego z nim zamku bobolickiego, ma z jego wyglądem niewiele wspólnego. Zbudowano go na ostańcu, wieńczącym zachodnie za­kończenie pasma Mirowskich Skał, a jego rzut pionowy przypomina nie­co kwadrat z mocno zaokrąglonymi narożnikami. Główna część, czyli za­mek górny, stoi na wierzchołku ostańca. Górowała nad nią niegdyś cylindryczna pięciokondygnacyjna wieża - do dziś zachowała się tylko jej dolna część. Obok wieży znajdo­wał się zachowany częściowo do dziś prostokątny budynek, prawdopodob­nie z klatką schodową łączącą za­mek górny z zamkiem dolnym. Ten ostatni otaczał pierścieniem skałę z zamkiem górnym, Jedyne najpraw­dopodobniej wejście znaj­dowało się w południowo-wschod­niej części pierścienia, po stronie pod­zamcza, którego istnienia można się jedynie domyślać. Dziś w jego hipo­tetycznym miejscu znajduje się płytka, ale szeroka, trawiasta przełęcz.

Teraz do Żarek – Mirowskim Gościńcem, potem Szlakiem Żareckim do Żarek Letniska. Polecam