Lublin w pigułce - dzień I - Kobieta w podróży i Ogród Botaniczny
18 marca 2022 roku Muzeum Narodowe w Lublinie otworzyło wystawę "Tamara Łempicka. Kobieta w podróży" w 42. rocznicę jej śmierci. Miała ona zakończyć się 14 sierpnia. Cały czas w głowie krążyła myśl, że nie można takiej okazji zaprzepaścić, trzeba jechać, ale to daleko, na jeden dzień się nie uda, ale wielu takich okazji nie będzie, prace z prywatnych kolekcji, prace z Francji... Aż w końcu okazja zjawiła się sama – okazało się, że mogę doładować się do transportu właśnie do Lublina 16 czerwca. Termin kiepski, bo wypadał długi weekend, ale co tu dużo myśleć, trzeba rezerwować miejsce... no i tutaj kolejne przeszkody – wszystko zarezerwowane, bo to długi weekend przecież! W końcu szczęśliwie wszystko się udało – nocleg 4 km od centrum, ale przecież tyle codziennie chodzę na nogach lub jeżdżę rowerem do pracy więc to żadna odległość do pokonania w wolny dzień. Wstaję tak, by dotrzeć jak najwcześniej. Na samo otwarcie Muzeum nie udaje się, ale niedługo po i... kolejka już praktycznie na zewnątrz – w głowie znów myśli, że na pewno się nie uda wejść przy takiej ilości ludzi albo będę tam stała 3 godziny i po co ci było snuć się po tym Starym Rynku (a chciałam posnuć się z rana kiedy jeszcze nie ma tłumów).
Na szczęście poszło szybciej.
Wystawa obejrzana – troszkę czasu to zajęło, zwłaszcza przy tej ilość ludu, chcąc dokładnie pooglądać wszystko. Czy było warto? Biorąc pod uwagę nazwisko, które kojarzy się ze skandalem, z przełamywanie barier, z indywidualizmem i oryginalnością, z tworzeniem siebie, biorąc pod uwagę prace na co dzień niedostępne naszym oczom – na pewno było warto. Wystawa zaaranżowana od zera, uzupełniona pracami i wytworami z epoki w jakiej przyszło tworzyć Tamarze, czyli w okresie międzywojennym, kiedy zapanowała stylistyka Art Deco jako pochodna opanowujących sztukę (jeszcze przed wojną) nurtów i tendencji (uogólniając zagadnienie) geometryzujących i syntetyzujących. Dawało to pełny obraz, który umożliwił osadzenie twórczości artystki w kontekście kulturowym epoki. Choć może osoby w ogóle nie związane z tematem, mogły czuć się zagubione i przytłoczone w mieszance tych prac, ale zawsze istniała możliwość wykupienia usługi przewodnickiej. Jak to zwykle bywa ze zwiedzaniem nowej wystawy coś już było – dobrze znane z reprodukcji portrety, kwiaty, a coś zaskoczyło: piękno martwych natur wczesnego okresu twórczości i abstrakcje z okresu późniejszego, których w ogóle nie kojarzyłam z nazwiskiem Łempickiej. Zdecydowanym plusem były fotografie, do których pozowała artysta w pięknych strojach... bo jak wiadomo Tamara lubowała się w drogich i ekstrawaganckich ubraniach, biżuterii, dodatkach stylistycznych, odpowiadających ówczesnym trendom w modzie, co również na wystawie nie zostało pominięte. Była to wystawa nie tylko malarstwa, ale wystawa, mająca na celu pokazanie kobiety niezależnej, kobiety sukcesu, która zawojowała swoją determinacją i zuchwałością (bo chyba można ją tak określić) świat.
Będąc na miejscu, jeszcze raz odwiedziłam stałą wystawę: Galerię Malarstwa Polskiego XIX i XX wieku i Galerię Sztuki Zdobniczej i Malarstwa Europejskiego od XVI do XX wieku, co zawsze robi wrażenie bez względu na ilość obejrzanych razy. Nie mogłabym też odmówić sobie przyjemności odwiedzenia po raz kolejny Kaplicy Trójcy Świętej, która należy do najcenniejszych zabytków sztuki średniowiecznej Europy, łącząc w sobie architekturę gotycką i bizantyńsko-ruską polichromię.
Po 3-godzinnym zwiedzaniu czas na przerwę obiadową, w upatrzonym już wcześniej miejscu, które nie będzie zbyt odległe i, które ma w ofercie dużo warzyw. Miejsce to okazało się kameralną i bardzo przyjemną restauracyjką więc dodatkowo miło spędziłam czas.
Luksusem bywa nie oglądanie się na innych i możliwość rozplanowania wszystkiego po swojemu. Żeby w pełni wykorzystać dzień, postanowiłam odwiedzić Ogród Botaniczny, który znajdował się 2 km za moim miejscem postoju więc czekał mnie 6-kilometrowy marsz z postojem w Ogrodzie Saskim. Niestety pawie były już w zamknięciu. Gdy szłam do Muzeum biegały sobie po parku, ale z racji swoich priorytetów na tamten moment, nie zatrzymywałam się. Teraz pozostały mi zdjęcia za kratami...
Ogród Botaniczny zrobił na mnie wrażenie takie samo jak 10 lat temu (tyle aż czasu minęło kiedy tu byłam!). Czekało mnie bardzo miłe i leniwe popołudnie wśród bogatej roślinności. Wśród działów i kolekcji roślinnych wyróżnia się: Arboretum, Alpinarium, Dział Flory Polski, Rosarium, Dział Roślin Ozdobnych, Dział Bylin ozdobnych, Ścieżkę Zmysłów, Dział Roślin Tropikalnych, Dział Roślin Użytkowych, Dział Roślin Wodnych i Błotnych. Ogród stanowi placówkę naukowo-badawczą Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej i może poszczycić się 177 gatunkami roślin chronionych, w tym gatunkami zagrożonymi wyginięciem oraz wymarłymi. Wszystkie zasługi ogrodu, spowodowały, że znalazł się on pośród 300 placówek włączonych do Międzynarodowego Programu i Strategii Ochrony Przyrody. Ogród jest bardzo urozmaicony, pozwala na spacer siecią ścieżek, mostków, nad stawami, strumykami, a w zestawie z wszechobecną zielenią pozwalają na na prawdę relaksujący pobyt.
Dodajmy do tego ogrom kwitnących kwiatów we wszystkich możliwych kolorach i jesteśmy w małym raju na ziemi. Dobrze jednak wybrać czas, kiedy kwitnie dużo i obficie.
Na szczęście pogoda popsuła się gdy zmierzałam już do wyjścia i w dodatku udało mi się zdążyć wrócić do pokoju nim przeszła nawałnica, a wyglądało to z daleka groźnie do tego stopnia, że po wyjściu z ogrodu był to bardziej marszo-bieg jak spacer. Teraz czas na odpoczynek przed dniem wyjazdu, ale nie tak szybko... przecież od rana będzie jeszcze dużo czasu na zwiedzanie.... : ]
