Kraków jesienią mżący i listopadowe refleksy

Listopad nie zawsze musi być złym miesiącem na spacery i zwiedzanie, o czym doskonale się przekonaliśmy.

Wyjazd do Krakowa przydarzył się już bliżej końca miesiąca, a jego celem były wystawy w Muzeum Narodowym. 

Pierwsza z nich, to wystawa z cyklu 4 x Nowoczesność: Polskie style narodowe 1890–1918. Cykl z założenia ma być prezentowany w 4 odsłonach przez 4 lata, jak pisało samo Muzeum: "poświęcone poszukiwaniu oryginalnych wzorców modernizacyjnych w sztuce, designie i architekturze polskiej XX i XXI wieku. ". Już ten fakt czyni to wydarzenie interesującym. Do tego dochodzą bogate, rewelacyjnie wydane katalogi. Co takiego prezentowała pierwsza odsłona? Była to próba (zresztą udana) uchwycenia tego, czego artyści poszukiwali w tym czasie w sztuce czyli odrębności, cech, które pozwolą przypieczętować polską sztukę i oderwać ją od secesji oraz historyzmu, co jednocześnie postawiło krok naprzód w sztuce i skierowało ją na modernistyczne tory XX wieku. Z tego też powodu odnajdziemy w tej sztuce motywy regionalne (np. Tak modna zakopiańszczyzna – motywy podhalańskie, a zainteresowanie nimi wzrosło do tego stopnia, że wyodrębniono Styl Zakopiański), motywy typowo ludowe, w tym sięgające do huculszczyzny. Dodatkowym atutem jest umiejscowienie całości w kontekście historycznym. Nie pominięto tutaj działalności Towarzystwa Polskiej Sztuki Stosowanej i późniejszych Warsztatów Krakowskich.

Druga wystawa – bezapelacyjnie obowiązkowa: "Hokusai. Wędrując...". Była to ekspozycja drzeworytów ze zbiorów własnych Muzeum Narodowego, tym bardziej byliśmy pod wrażeniem kolekcji. Mistrzowska surowa aranżacja i dobrze opisane pracy był dodatkowym atutem, dzięki któremu można było obejrzeć wszystko dokładnie i ze zrozumieniem. Osobiście zwróciła moją uwagę mała salka, w której pokazano prace poświęcone demonologii japońskiej w ciekawej 'szklanej' aranżacji. 

Może zastanawiać fakt, skąd w Muzeum w Krakowie tak ogromna kolekcja sztuki japońskiej... a wszystko za sprawą wybitnego kolekcjonera XIX/XX wieku – Feliksa "Mangghi" Jasieńskiego, który był wielbicielem tej sztuki i jej propagatorem. To za jego sprawą wielu polskich artystów młodopolskich czerpało inspiracje ze wschodu. Jasieński swoją kolekcję przekazał do Muzeum w 1920 roku i tak zaczęła się ta przygoda, która kontynuowana jest do dzisiaj, dzięki czemu dzisiaj możemy delektować nasze oczy, tą charakterystyczną, lekką kreską i spojrzeć na Japonię oraz jej kulturę z perspektywy artysty. 

Wystawa wzbogacona została o wzorniki, które stworzył artysta oraz druki okolicznościowe. Wystawie towarzyszył ciekawie wydany album, również o surowym charakterze, a o jakości świadczy fakt, że kupić go mogłam dopiero po do druku, ponieważ nakład się wyczerpał w trakcie trwania wystawy.

Dzień wrażeń trwa – rzutem na taśmę wstępujemy do Czapskiego na wystawę jemu poświęconą, a przy okazji oglądamy stare kalendarze na wystawie "Życie według kalendarza". (niestety gdzieś zawieruszyłam zdjęcia więc nawet po jednym dla ogólnego wglądu nie dodam). (niestety gdzieś w stercie plików zagubiłam zdjęcia z pozostałych wystaw)

Przy tym wszystkim jeszcze znajduje się czas na spacer mżącymi plantami z dywanem rudych liści pod nogami

 i posiłek przy Rynku, a znajdujemy dość ciekawe miejsce, gdzie panuje mocno antykwaryczny klimat, a w Menu widnieją wszelkiej maści kombinacje z kaszami – nam przypadło do gustu to miejsce. Tak zakończył się ten mocno intensywny dzień.

Listopad towarzyszył nam również na Jurze i również uraczył swoim minimalistycznym krajobrazem, w którym już skąpo odziane drzewa kontrastowały z tymi ustrojonymi jeszcze jesiennymi barwami. W powietrzu jednak już czuć, że to stan przejściowy i już za moment wszystko zapadnie w sen.