Sabat sobotni.

Wakacje były bardzo intensywne. I co tu dużo mówić, przez swoją intensywność dość kosztowne. W przeciągu zaledwie dwóch tygodni, było i morze, i góry były, i jeszcze ciekawe przerwy w podróży. Kiedy po tych wojażach dotarliśmy wreszcie do Lelowa na grilla, żeby odsapnąć okazało się, że urlop się kończy. Odrobinę cuś za szybko. Ale baterie udało się trochę podładować. Potem przyszedł wrzesień. Początek roku szkolnego i czas na podreperowanie budżetu. Ponadto tata nadrabiał zaległości w pracy i odpoczywał po wakacjach jeżdżąc w delegacje. A ja, no cóż – czekałam (wcale nie-cierpliwie) na jakąś okazję wyruszenia z domu. I choć jesień była całkiem udana, to i złośliwa. Bo jak miałyśmy prawo jazdy, czyli tatę do dyspozycji, to akurat padało przez tydzień. Jak tata wyjeżdżał, to się termometr uruchamiał i 26 stopni pokazywał. Chcąc nie chcąc, trzeba było czekać. A to nie jest moje ulubione zajęcie. I kiedy wreszcie na początku października, trafił się i tata, i trafiła się pogoda, zaplanowałam wycieczkę. Ale zanim mój plan został zrealizowany, czekało mnie zadanie o niespotykanym stopniu trudności. Musiałam do tego pomysłu przekonać Darka. Łatwe to nie było. Daruś z delegacji wracał i już od progu krzyczał, że zmęczony. Przekonanie Go, że wycieczka z nami to też odpoczynek i relaks, podobnie jak leżenie w dużym pokoju na kanapie, to był taki mount everest moich możliwości negocjacyjnych. Darek wynegocjował takie warunki przed wyjazdem, że po powrocie to właściwie musiał już tylko leżeć i oczyma przewracać. Ale dobra niech tam mu będzie. Ważne, że jedziemy. Wybrałam po raz kolejny świętokrzyskie. Lubię to województwo. Lubię jego widoki i klimat. Lubię jego różnorodność. A poza tym wszystkim jest niedaleko naszego miejsca zamieszkania. Taka odległość, która pozwala na jednodniowy wypad. 

Zaczęliśmy w Kurozwękach. No nie wiem, co kto lubi, nam nie przypadł ten pałac do gustu. Punkt decydujący o tym, że była to nasza jedyna wizyta znajduje się w miejscu gdzie postawiono drewnianą budkę dla pani bileterki. Kobieta po mistrzowsku sprowadziła nas do parteru oświadczając, że dzisiaj mają wesele i potraktowała jak intruzów. Od razu przypomniała mi się ta wzmianka o „tradycyjnej polskiej gościnności” na stronie: Hotel w Kurozwękach. W tym momencie właściwie ode chciało mi się oglądać ten pałac. Potrafię zrozumieć, że właściciel zarabia na organizowaniu imprez. Denerwuje mnie natomiast ta chytra zachłanność. Skoro w weekendy pałac jest niedostępny powinni poinformować o tym na stronie. 

Jedziemy do Szydłowa. Ciekawa byłam tego miejsca. Po relacjach, po zdjęciach przejrzanych w internecie dużo sobie wyobrażałam. A wyobraźnie mam gigantyczną. Zderzenie z rzeczywistością było dla mnie niemałym rozczarowaniem. Miejscowość, owszem bardzo ciekawa, ale… No właśnie, ale brakowało mi tam klimatu. Spójności, zgrania przeszłości z teraźniejszością. Kamienne mury zrobiły na mnie ogromna wrażenie. I ta potężna brama, wygląda tak obiecująco. Uwierzyłam, że po drugiej stronie czeka na mnie coś wyjątkowego. Zawartość murów była przykrą niespodzianką. Dlaczego? Bo ten rynek z jego zabudowaniami jest zupełnie wyrwany z kontekstu. Miesza się tam stare z nowym, ale nie jest ze sobą zgrane. 

No to już kończę. Ale jeszcze na koniec to, co właściwie miało być tylko dodatkiem, zabawą dla dzieci, a okazało się najfajniejszą atrakcją dnia. Sabat Krajno – Park Rozrywki i Miniatur. Można tam zobaczyć miniatury najbardziej znanych budowli na świecie i zafundować dzieciom trochę zabawy. Zaczęliśmy od oglądania miniatur, bo dzieci zawsze są grzeczniejsze, kiedy mają w perspektywie jakąś zabawę.  Nie marudzą tyle i nie narzekają, że nudno, tylko próbują nie podpaść, żeby nie stracić zabawy. Barbara tak się zapamiętale zachwycała wszystkimi miniaturami, że zaczęło mnie to drażnić. Rozbroiła nas jednak jak na pytanie o Cerkiew Wasyla Błogosławionego w Moskwie odpowiedziała, że to Disneyland. Sabat Krajno polecam gorąco. Fajnie urządzone, na dużym kawałku łąki, który jest rozciągnięty na sporej górce. Nie ma tam tej ciasnoty, którą zaobserwowałam w innych tego typu miejscach.  Ponadto ta górka sprawia, że miniatury są fajnie wyeksponowane, a widok z górki dość osobliwy.